Arcai (Pdl), una poesia per il Bigio

(red.) Smessi i panni dell’assessore alla cultura del comune di Brescia, Andrea Arcai ha chiesto al collega Flaminio Valseriati di comporre una poesia sull’annosa vicenda del Bigio.

En d’èn cantù scundìt
i l’a portàt ‘na séra:
l’è ‘l Bigio, l’i capìt,
chè ‘l pianz e ‘l sé dispéra:

“chè gh’arói fat dè mal,
i m’a desmentegàt;
sè fös èn animàl,
sarès stat cocolàt!

Saràl perché i m’a fat
quand  gh’éra amò Benito?
Töcc i gh’arà pensàt
chè mé fös dèl partito!”

Ma come erela ‘ndada
töta ‘sta gran facenda?
l’è sul ‘na paiassada
ansi, l’è ‘na legènda!

Sé part zó la, a Carara,
endóe troà ‘na càa,
l’ía mìa ‘na ròba rara,
èl marmo no ‘l mancàa.

Ön blòc de quasi òt méter
col Dazzi, gran scultùr,
èl va a deentà ‘n bèl vèder,
però l’è nüd, signùr!

Alura, só sincero:
le bèle ciape al vènt
vers èl cafè l’Impero,
èco lé ‘l monümènt!

Ma al Vèscov no ‘l ghè piàs,
fenès presto la fèsta,
issé sübit lé nass
’na fórma dè protèsta.

Po’, quand chè mör Benito,
fenés chèsta gran stória
gh’è chèi chè fa mìa sito:
lü ‘l passa ala memória.

Issé, con d’èl pretèst
chè ‘l Bigio l’è ‘n fascista
èco chè sé fa prèst
a töl föra dè vista.

Ma quand dòpo tancc agn
chè i l’a lassàt crödà
i dis: “giostòm i dagn,
portómel turna la”,

salta föra vergü
chè ‘l dis con isterismo:
“ché, i la völ pìö gnussú,
l’è ‘l simbol del fascismo!”.

Ma ‘l Bigio ‘n dèl cantù
L’è triste e scunsulàt:
“Sie mia èn dèi squadrù,
só sül marmo scaàt!”

lassìm turnà ‘ndò sie,
còl mé gran bèl dedré
gh’ó mìa idee catie
mé vòi sul fa dèl bé.

Lassìm góder i fröcc
dèi mé agn, i piö bèi,
vòi piàser pròpe a töcc,
le s’cète e po’ ai.pötèi.

Só ché per ciciarà
con töcc chèi chè la i passa,
mia sul con dèi Bressà
ma con qualunque rassa.

Só fiöl dè buna mader,
aì dèboì dó rizù,
a chi l’è föra squader
ghe mòle ‘n sganassù.

Lassì stà la politica,
chè ché la gh’èntra niènt,
la me forsa l’è mitica
mé só ché per la zènt.

Sul quand mè metarì
la piassa a dominà
sarò vòst citadì
sarò Bigio, ‘l Bressà!”